Rozważania kard. Stefana Wyszyńskiego na temat pracy były tak doniosłe, że ich echa można śmiało odnaleźć w encyklice Jana Pawła II „Laborem exercens”. Całościowe spojrzenie na człowieka pracy, osadzenie go w szeroko pojętej kulturze oraz usystematyzowanie tego zagadnienia społecznej nauce Kościoła było wówczas krokiem milowym w rozwijającej się teologii pracy. Kard. Wyszyński uważał, że praca pełni rolę służebną w rozwoju człowieka, jest pomocą w drodze do celu nadrzędnego, jakim jest zjednoczenie z Bogiem. Stąd potępiał zakusy komunistycznych władz, które usiłowały oderwać Polaków od Kościoła, ubierając swoje wysiłki w retorykę szacunku do pracy i celowo organizując „czyny społeczne” w godzinach kościelnych nabożeństw.
„Napisano mi w liście, że trzeba wychowywać młode pokolenie w szacunku do pracy. Odpowiadam: na to jest czas sześć dni w tygodniu. Jeżeli człowiek jest oderwany od wypoczynku, który mu się słusznie należy, to odnosi się do narzuconej mu pracy z niechęcią, a do tych, którzy go do tej pracy zmusili, nieufanie i podejrzliwie. W tej sposób władza podrywa swój autorytet w najmłodszym pokoleniu, które idzie w Polskę przyszłości. Szacunek dla pracy, tak słuszny i konieczny, zwłaszcza gdy jest tyle nadużyć w wypełnianiu obowiązków w ciągu sześciu dni, ten szacunek można wypracować jedynie w atmosferze wolności, a nie przymusu i gwałtu, gdy ma się poczucie krzywdy” – mówił Prymas Tysiąclecia.
